Elbrus to zadziwiająco niestosowna góra, uśpiony wulkan, stojący na północnych zboczach Kaukazu. Jego dwa bliźniacze szczyty górują nad okolicznymi pasmami o ponad 1000 m, ale łagodne i łatwo osiągalne stoki sprawiają, że jest on najbardziej przystępnym spośród kaukaskich szczytów. Inne to przede wszystkim, skalne, poszarpane urwiska o ostrych krawędziach, pnące się w towarzystwie stromych, wiszących lodowców. W kierunku północnym teren Kaukazu opada i otwiera się szeroko w formie zielonych wzgórz.

Wysoko w górach leżała wioska, w której mieszkała kobieta o imieniu Chacza. Któregoś razu Chacza częstowała swoich gości pszeniczną wódką. Wtedy to do ciasta, nim je upiekła w dużym, wiejskim piecu włożyła ser. Danie okazało się bardzo smaczne. Stąd nazwa chaczas puri (gruz. puri – chleb). Do dziś ekstramalnie popularne, w każdym zakątku Gruzji robi się je inaczej.

Cieniutka wstęga asfaltu rozwija się w kierunku północnym, niedaleko Islamabadu, pozostawiając nowoczesną stolicę i zakurzone równiny Pendżabu daleko w tyle. Faluje wśród nielicznych zielonych wzgórz, pierwszych zmarszczek zrębów gór, zatrzymanych jakby w trakcie swych geologicznych kolizji, dając skromną zapowiedź tego, co czeka nas dalej. To jest właśnie Karakorum Highway, autostrada do Chin, która została wyszarpana i przewalona przez nieustępliwy, trudny w swej urodzie, krajobraz wściekłych rzek, głębokich parowów i stromych szczytów w latach 1960 i 70. Jest to 1200-kilometrowy cud inżynierii i symbol współpracy między Pakistanem i Chinami. To także magnes na poszukiwaczy przygód.