Spójrzmy prawdzie w oczy. Algieria to największe państwo w Afryce, a jej obszar to przede wszystkim pustynie. Mniejsze i większe kryjące się pod tajemniczą nazwą Sahara, co z języka arabskiego znaczy po prostu pustynia. Algieria pustynią zatem stoi. Możemy powtarzać tę nazwę do znudzenia i będziemy to robić, bowiem pustynia jest terenem, na którym należy postawić, a raczej zanurzyć stopę choć raz w życiu. Pustynia to, wracając do nazwy, przede wszystkim pustka, lecz w tym przypadku nawet Salomon powinien zdołać coś z niej wytworzyć.
Przenieśmy się na moment na Tin Merzounga, znajdują się tu ogromne, sięgające 600 metrów wydmy z czerwonego piasku. Wiatr jest wielką siłą sprawczą i najważniejszym pustynnym artystą. To jego działalności zawdzięczamy bogactwo skalnych rzeźb, od delikatnych piaskowych zmarszek po głębokie jamy, wszystkie należy tu podziwiać.
Spośród wielu bezimiennych, które tylko dzięki potędze własnej wyobraźni możemy sami tytułować wyróżnia się nazwany, bez większego zresztą polotu Big Rock Arch. Polot można za to zaobserwować w jego formie, za co niskie pokłony dla energii wiatru. Co odważniejszym udaje się wspiąć na jego szczyt i poczuć się choć przez chwilę trochę silniejszym pośród bezkresnych połaci piasku.
Choć pustynia może sprawiać wrażenie pozbawionej życia, to nawet w tak surowych warunkach żyją pewne gatunki roślin i zwierząt. Można by się od nich wiele nauczyć, na pewno oszczędnej gospodarki wodą czy też sprytnych sposobów przetrwania w wysokich temperaturach. Warto wyszukać i przyjrzeć się z bliska okazom róży jerychońskiej, która sprawia wrażenie zaschniętej, a już kilka kropel wody wystarcza, by błyskawicznie rozwinęła się i zazieleniła. To też zwykło się ją nazywać zmartwychwstanką. Taka umiejętność jest niezwykle cenna, ale człowiek z natury swojej ułomny, gdy odczuwa pragnienie, pozostawiony bez wody na pustyni musi poszukiwać oazy. Na zachodzie miasteczka Djanet, znajduje się mała oaza Ihrir, której mieszkańcy, a wśród nich koczownicze plemię Tuaregów może skutecznie przybliżyć warunki przetrwania w ciężkim saharyjskim klimacie. A pomocnicze mogą okazać się tu sekrety kuchni. Serwowana na miejscu orzeźwiająca, piorunująco słodka herbata z liści mięty czy kawa doprawiana kardamonem to właśnie aromaty algierskich piasków. Nad pustynią unosi się zapach cynamonu, kminku, kolendry, kopru włoskiego, mięty, szafranu, chilli i czosnku. Wieczory pod rozgwieżdżonym pustynnym niebem można sobie skutecznie umilić dzięki Thibarine, słodkiemu likierowi z pozyskiwanych lokalnie ziół i daktyli.
Należy jednak pamiętać że to, co sprawia, iż wschody i zachody słońca na pustyni są wyjątkowe to przede wszystkim obezwładniająca cisza i ogrom wszechotaczającej pustki. Z oczami zwróconymi ku takiej formie nieskończoności wydajemy się sobie znacznie mniej istotni, chylimy pokornie czoła przed naturą świata. Nie ma bowiem lepszego sposobu na doświadczanie pustyni niż spanie w namiocie, oddalonym od osad ludzkich, jazgotu miasta i świateł odbierających wyraz wspaniałemu nocnemu afrykańskiemu niebu. Algieria to pustynia, jedno z najbardziej fasycynujących środowisk na ziemi. Poleca się do odkrycia!
